Düşünür Oldum
Kırıldıkça toparlanmak hep bana kaldı. Onlar bir güzel kırdı, döktü, yıktı ama kendi kendimin kırgınlıklarını geçirmek yine bana kaldı. Artık kırmalarına izin vermiyorum beni. Toparlayan onlar olmadı, kıramazlarda. Yardımcı olsalardı mesela kırmamak için hayatımda kalabilir, yanımda yürüyebilirlerdi. Kimse kırmamak için yeterli özeni göstermedi bana, yanımda olmayı da hak etmediler. Şimdi yalnızım, hatta o kadar yalnızım ki beni tesadüfen kıracak biri bile yok yakınlarımda. Şu an ise başım iki elimin avucunda hangisi daha kötü bir his onu düşünür oldum.
Yorumlar
Yorum Gönder