İlerledikçe'

-
Yaşım ilerledikçe daha da farklı bir insan olmaya başladım. Önceden yaşadığım şeyi şu an yaşasam aynı tepkiyi veremem. Değişiyorum, bu bazı zamanlar hoşuma gitse de genel anlamda hiç hoşuma gitmiyor. Gerçekten kendi benliğimi kendi ellerimle yok eder olsum. Yorgunum, genel olarak hayattan her aldığım yaş benim ruhumdan 10 yaş götürür oldu. Eski neşem yok, çocuklaşamıyorum. Gün içinde kafam düşünmekten çok kez ağrıyor, katlanamıyorum. Yapmam dediğim şeyleri yapıyor, olmam dediğim insana dönüşüyormuş gibi hissediyorum. İlgi odağım bir şeye maksimum 30 dakika oldu. Oysa zamanında saatlerce okuduğum bir kitabın başından kalkmazdım. Kendimi seviyorum evet ama ben eski beni, daha masum ve çocuksu olan beni daha çok seviyorum. Gençken her şey daha da kolay geliyordu, büyümek için can atılıyor, yeni planlar daha parlak kuruluyordu. Şimdi ise ben ne büyümek istiyorum ne de gelecek için yeni planlarım son derece parlak. Ben büyümeği hiç sevmedim..

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

özleştik

-
Resim
Öyle ya da böyle günlerimizi geçiriyoruz. Bazı günler hızla akıp geçerken bazı günler ise sanki geçmesini istemenize inat bir şekilde sürünerek geçiyor. Hayata hala alışmış değilim. Sürekli tutunacak dallar, geçerken bana zarar vermeyecek yollar arıyorum. Belki hata yapıyorum bilemem ama etten kemikten bir insan olmayı sürdürmeye devam edeceğim vakitler boyunca çevremde sevdiklerimden sürekli bir beklenti içine gireceğim. Kolay bir ömür geçirmedim, geçirmiyorum. Bir insandan ya da daha doğrusu bazı insanlardan birkaç şey beklemenin de yanlış bir tarafı olduğunu düşünmüyorum. Seven biri bekler çünkü, ilgi bekler, sevgi, saygı bekler, düşünülmeyi, değer görmeyi ve bunu hissedebilmeyi ister. Oysa kendimle geçirdiğim 22 yıl içerisinde insanlardan verebilecekleri kadarını beklemem gerektiğini görmeme rağmen, nedeni bilinmez hep kendi verdiğim kadarını görmeyi bekledim. Kendi verdiğim değeri göremediğimde kızdım, öfkelendim. Ama herkes bu öfkemi görmediğim ilgiye alakaya sandı, oysa benim öf...
Devamı

Çok?

-
Resim
Çok üzgünüm, Nasıl çok? Ne kadar çok? Kime göre çok, neye göre çok? Çok mutluyum? Ne gibi çok? Ne ölçüde çok? Çok kelimesini hayatlarımızda çokça kez kullanırız değil mi? Aaa bakın daha şimdi kullandım. Peki tam olarak ne bu 'ÇOK'? Yani sana göre çok uzun bir ağaç kaç metre olmalı, santimetreler de uzun sayılmaz mı? Çok uzaktasın deriz mesela aramıza mesafeler girmiş bir arkadaşımızla konuşurken, insan aynı koltukta yan yana oturduğu biriyle de çok uzak olamaz mı? Çok kitap okudum bugün, sayfalarca.. Sana göre kaç sayfa çok, mesela bana göre 100 sayfanın aşağısı kurtarmaz. Demek istediğim bir birey olarak çok kelimesini statü belirlemek, derecelendirmek için kullanmanın tam da yeterli olmadığını gördüm. Birine çok yorgunum diyorum, ona benim yorgunluğum ne kadar gelebilir ki? Benim çokum ile onun ki aynı, eş değer mi? Hiç sanmam. Çok bıktım, çok bittim. Günlerim çok yavaş geçiyor.. Durun belki iki üç 'o' koysam daha çok işler ona ve daha anlaşılır. "Günlerim ÇOOOK...
Devamı

Kırılmaya Dair Derleme.

-
Resim
Ortaya karışık bir şeyler yazmak istedim bugün. Ünlü kitap ve yazarlardan ya da sosyal medyada okumuş olduğum ve bana çok anlamlı gelen birkaç cümleyi de alıntılayarak buraya yazdığım, son olarak kendi cümlelerimle tamamladığım bir yazı yazmak geldi içimden. Konumuz ‘ Kırılmak ’ "Bir kalbi kırdıktan sonra gelen özür doyduktan sonra sofraya gelen tuz gibidir, ihtiyaç kalmaz." Pablo Neruda'nın bir sözü. "Bir insanı kırdığınızda sadece o insanı kırmış olmuyorsunuz, onunla birlikte onun heveslerini, onun hayallerini de kırmış oluyorsunuz. Ve bu kırgınlıkların bazen geri dönüşü de olmayabiliyor. Çünkü kırılan bir insan artık eskisi gibi hissedememeye başlıyor ve bu cidden çok kritik bir duygudur. Eskisi gibi olamama senin artık özrünün, senin artık af dilemenin de bir anlamı olmadığını ifade ediyor. Geri dönülemez kırgınlıkları yaşatacak şeyleri yapmamamız lazım. Yoksa ne kadar özür dilerseniz dileyin, ne kadar af dilerseniz dileyin o kişiye tekrar ulaşamayabilirsiniz....
Devamı