Akıp Gitmek'

Dünya zamanla mı kötüleşiyordu yoksa ben büyüdükçe mi onun daha çok farkına varıyordum. "Dünya çok kötü bir yer." dedikleri zaman hiç inanasım gelmezdi. Ama yaşım ilerledikçe, kavramaya başlayınca çoğu şeyi, dünyaya neden 'kötü' dediklerini az buçuk anladım. Bir kere geniş çaplı düşünüyordu insan gelişimini tamamlarken. İşin içine zihin girince, daha çok kurcalıyordu yaşamı. He deyince yapamıyordun mesela. Bir adım atacakken bile kırk kez düşünmen şart oluyordu. Düşündükçe yıpranıyor, yıprandıkça soğuyordun. Sonra daha çok insan giriyordu hayatına. Kendi çapında tanıdıklarından fazlaca farklı tonlarca insan. Bazıları şans eseri sana iyi geliyordu ve var kötülükleri bir nebze de olsa kapatıveriyordu. Şansımız yaver gitmezdi çoğu zaman. Başka, bizlerden bambaşka insanlar ile tanışırdık. Onları kendi dünyamıza alır, onlarınkinde yer edinirdik. Ama kötülerdi. Hayır bize uymadıkları için değil. Cidden kötülerdi. Hayata, dünyaya, evrene kötü. İçleri pis ve bundan hoşnut duyacak kadar kötü. İnsanlar kötü yapıyordu aslında yaşadığımız bu dünyayı. Yoksa mazlum dünyanın kime ne zararı vardı ki? Akışında ilerlerken, dengesini korurken, o dengeyi yerle bir eden de insanlar değil miydi zaten? Akıp gitmek farklıydı dünya da, ne kadar istese de başaramazdı bunu çünkü o da ben gibi bu durumdan oldukça müzdaripti. Hercümerç olmuştu ve bunu üzerinde barınan bizler yapmıştık. Zaten ne zaman iyilik görsek, görmezden gelmez miydik? Ne zaman sevilsek, nedamet etmemiş miydik?