Her Yolculuk Bitmek Zorunda

-
Sanki, her zaman, sonu olmayan uçsuz bucaksız o yol diye nitelendirdiğimiz uzantının başında bekler gibiyiz. Bir adımla başlıyor aslında her şey. Sadece doğmakla başlıyor. İlerliyoruz. İlk adımlarımız, diğer adımlarımıza göre her zaman daha sağlam oluyor. Bakıyoruz sonra yol uzadıkça uzuyor. Dibini, sonunu hiçbir şekilde göremiyoruz. İçimizi bir şüphe, bir korku kaplayıveriyor aniden. Sonra da bu korku giderek adımlarımıza yansıyor. Artık ilk adımlarımız gibi sağlam değil adımlarımız. Şüphe ve korku sağlamlığı yok etmiş. Titreyerek atıyoruz adımlarımızı. Çünkü görüyoruz ki sonu yok. Sonsuz olanlar bizi korkutuyor, uzaklaştırıyor. Ama olsun diyoruz, titrese de bacaklarımız, yürüyoruz yolun yarısını tamamladığımız yolu, bitirmek ümidiyle. Ya da yarısını tamamladığımızı sandığımız yolu. Yol fazlaca uzun ki, her bir kavis de farklı olay örgüleri ile karşılaşıyoruz. Zaten belki de ondan titrer ya bacaklarımız. Belki de onlardan korkarız ya bizler. Bazı raddelerde bazı insanlar yolculuklarına daha fazla devam edemeyip pes ederler. Yolculukları sona erer. Pes etmeyip ilerleyenlere ise sonsuzluk vadedilmiştir. Yolculuğu sonsuzluk olanlar ise çoktan bitmiştir. Aslında bir nevi, pes edenler ile sona gidenler aynı kapıda buluşur. Çünkü her yolculuk bitmek zorunda.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Hem öyle acıyorum ki kendime hem öyle seviyorum ki

-
Resim
Hem öyle acıyorum ki kendime, hem de öyle seviyorum ki kendimi. Kız diyorum bazen, helal olsun sana bunca acıyı, yükü, küçücük midende oluşan büyükçe krampları nasıl da hallettin. Ya da halledemezsen bile halletmeye çalıştın. Kollarımı açıp kocaman sarılmak geliyor içimden, ellerimi yanaklarıma koyup, alnımdan kocamann bir öpücük alasım var. Ama sonra çok da üzülüyorum kendime, ne gerek vardı ki bunca acıyı çekmene, nasıl senin mavi, kocaman, boncuk gibi gözlerinden yaşlar aktı milyonlarca litre. Neden o hep temiz tutmaya çalıştığın kalbine sancılar saplandı. Kendime üzüldüm, çok çabalamasam bu kadar üzülmezdim. Raya oturtmak için, mutlu yaşamak için, sevmek ve sevilmek için bu kadar çabalamasam bu kadar üzülmezdim. Yaşar mıyım bilmem ama bundan 5 sene sonra dönüp geriye baktığımda 23 yaşının içinde ki o zamanlar dev gibi gelen acıları çeken, o küçük kızı öpesim olacak, o yüzden şimdi kendime sıkıca sarılıyorum ve kendimi kazanıyorum. Acılar gelip geçer Güls, seni mutlu eden şeyleri ha...
Devamı

Öyle

-
Resim
Kendimi tanımaya başladığımdan beridir, yani yaklaşık bir 5-6 sene falan, hep ağır sorumluluklar altında ve birilerine yardım ederken buldum kendimi. İyilik yapmayı çok severdim, yanlış anlaşılmasın hâlâ daha çok seviyorum aslında, sadece şeyi fark ettim zaman ilerledikçe iyilik göstermen gereken insanların da sayısı oldukça eksilere düşüyor. Az iyilik yaptıkça kendimi hep kötü hissetmeye başladım aksine böyle olmaması gerekiyormuş çünkü herkese iyilik yaramıyor. Atalarımız şey der “iyilik eden kötülük bulur” çok haklılar, çocukken anlamadığım ne varsa yaş aldıkça hep daha anlamlı geldi. Bunca sene kendimden ödün verdiğim şeyler hak etmeyen demeyeyim de, iyiliği burnumdan getireceğini bilmediğim insanlara verilmiş birer nimetmiş. Artık bir şeylerin değişmesi için ‘öyle’ demek gerektiğini anladım. Bana acı veren herkese bundan sonra öyle kelimesini cuk diye yapıştırmak istiyorum. Hayat aslında zor mu yoksa biz mi zorlaştırıyoruz henüz orasını bilebilmiş değilim ama öyle işte..
Devamı

Dönemsel

-
Resim
Uzun bir dönemdir kendi içimde gerçekten psikolojik bir savaş veriyorum. Normalde kendimle alakalı aklımın ucuna gelmeyecek olan şeyleri yaşıyorum. Mesela kendimi onunla bununla kıyaslayıp, sürekli olarak yetersiz buluyorum. Ya da hiçbir işte başarılı olmadığımı düşünüyor ve hayatımın hep böyle ilerleyeceğini sanıyorum. Aslında bunların dönemsel olduğunu biliyorum, çünkü ben yeterince güzel ve yeterince başarılı bir kadınım.. Bunca zaman hayatla mücadele ettiğim esnada ‘umut’ kelimesini yitirmedim ama sanırım şu an kuru ekmekle dibini sıyırıyorum. Bence hayat dümdüz bir yol değil, ki sıradanlıktan çok hoşlanan bir insan değilim. Bundan dolayı iniş çıkışlardan çok şikayet etmemeye çalışıyorum. Çünkü hayatın çalkantılı anlarını seviyorum. Ama artık öyle bir anın içindeyim ki, tüm ruhum anlaşılmamak, acı çekmek, yetersiz hissetmek ile sarılı durumda. Elbet geçer, geçmesini de istiyorum zaten. En büyük korkum bu düşüncelerim geçerken beni de kendimden alıp götürmesi.. Herkesten uzaklaşmış...
Devamı